Fas'ın büyüklerinden, efendilerinden ve şeriflerinden biri ihvandan bir grup önünde bana, son derece büyük bir kabalıkta bulundu ben ise karşısında sessizce duruyorum. Nihayet kinini kustu, yorulup sustu. Ben yine suskunum, konuşmuyorum, hiçbir şekilde ona cevap vermiyorum. Mesele uzadıkça, benim ona cevap vermediğimi gördükçe bana: " Seninle konuşuyorum...Benimle konuşsana" dedi. Ben de, "Ben yiğit insanlar tanıdım. Beni böyle yetiştirdiler.Allah benden yana onlara hayır bahşetsin." dedim. Bana "Nasıl yani?" dedi. Ben de, "Sen böyle çirkin konuşurken seninle konuşursam, kendi adıma, senin gibi çirkinlik yapmaktan korkarım. İkimiz de çirkinlik yaparsak, aramızda nasıl hayır hasıl olur ki? Eğer senin çirkinliğine benim çirkinliğim de katılırsa buradan hayır çıkacağını düşünemiyorum" dedim.
Bunun üzerine büyük bir uyanıklık ve güçlü bir halle: "İnsanlar bana senden böyle bahsetmişlerdi. Çünkü senin büyük bir fakih olduğunu söylemişlerdi." dedi. Sonra da ortaya koyduğu bu çirkinliğe pişman oldu, benden çokça özür diledi ve bana dopdolu bir sevgiyle bağlananlardan oldu.
(Bir Mürşidin Mektupları,Sayfa 232, Şeyh el Arabi ed Darkavi, İnsan Yayınları)
Önemli olan çirkinliklere güzelliklerle karşılık verebilmek değil midir?
YanıtlaSil